مدح و وفات حضرت معصومه سلام الله علیها
ای کــوثــرِ کــوثـــر محــمّــد ای دخــتــرِ دخــتــر مـحــمّــد معصومـۀ دودمــان عـصمت روح ادب و روان عـصـمـت سر تا قــدمت هــمــه مـعـانی مـانـنـد کــتــاب آســـمـــانـــی پــاکــی ز تـو اعـتــبــار دارد عـصمت به تو افـتـخــار دارد قــم مکّـه تو مسجدالحــرامش خورشید، ستاره ای به بـامش مهــر تو به حشر دست آویــز فیضیه، ز فیض توست لبـریز ای مـصـحـف دامــن ائـــمّـــه ای پــاره ای از تــن ائـــمّـــه یک نـخـلـه ز هفت قـلّـۀ طور یک فاطمه از دو فاطمه نــور صحـن تو پـنــاه خلـق عــالــم ایــوان طـلات قــلـب مــریــم مهر تو به سینه داغ خـورشید شمع حرمت چـراغ خــورشید روی تو گُـل بهارِ زهــراست قبر تو همان مـزار زهـراست مهرتو چو جان درون سینه است زوّار تو زائــر مــدیــنـه ست جـــود و کـــرم ائـــمّــه داری جــا در حــــرم ائــمّــه داری ای زیــــنــــب دوّم ولایـــــت ثـارالـلّـهـیــان هــمــه فــدایت ای آل رســـول را کــریــمـــه معـصــومـه، محـدثـه، عـلیمه ایـران حــرم مـطـهّــر توست مــرهون تو و بــرادر توست چون باب تو بود طفل نــوزاد صــادق ز ولادتـت خـبــر داد پیش از شب دل فــروز میلاد از آمــدنـت به قــم خــبــر داد بر زائرت ای فــرشته حاجب در حـشــر بود بهـشت واجب ذکر تو چــراغ مـحـفل ماست قـبــر تـو مــدیـنـۀ دل مــاست یک کـعـبــه بــود به دیــدۀ ما قـبـر تو و زینـبـیـن و زهــرا قــم شــد حـرم مــحــمّـد و آل کردی تو در آن نـزول اجلال بر دوش خود آن فقیه کــامــل می برد تو را زمــام مـحـمـل در نزد تو ای بــزرگ بــانــو پــیــران خـــرد زدنــد زانـــو بـسـتــنـد همه؛ لب از تـکــلّــم کـردنـد به محـضـرت تـعـلّــم افـسـوس که بعد هـیـفـده شب جــانت ز الــم رسیــد بـر لب تو فــاطـمـه، شهر قــم مـدیـنه داغت شــرری درون سـیـنــه در سوگ تو چـشـم مـردم قـم بر دامن خــاک ریخت انـجـم هر گــام هــزار بــار مُـردنـد تـابــوت تو را به دوش بـردند هرچند که شد مکان به خاکت شب دفن نگـشت جـسـم پاکت شد بسته دو چشــم اشکـبارت سـیــلــی نــزدنـد بر عــذارت پـوشیده ز خــاک شد روی تو دیگــر نـشـکست پـهـلــوی تو بگذار کنم به چـشـم خــون بار این بیت از آن قصیــده تکرار آن قــبــر که در مـدینه شد گم پـیــدا شده در مــدیــنه ی قــم |